درباره ذخیره گاه زیست کره گنو چه می دانید؟

ذخیره گاه زیست کره گنو در سال ۱۳۵۱ بعنوان پارک ملی و در سال ۱۳۵۵ بعنوان ذخـیره گاه زیست کـره به ثبت رسید. با این وجود در سال ۱۳۶۲ این پناهگاه حیات وحش به علت برخی ملاحظات مدیریتی به منطقه حفاظت شده تنزل درجه یافت. مناطق با ارزش زیست محیطی باعنوان پارک های ملی، آثار طبیعی ملی، پناهگاه های حیات وحش و مناطق حفاظت شده و شکار ممنوع تحت حفاظت و مدیریت سازمان حفاظت محیط زیست قرار دارند.

به گزارش باغ من به نقل از ایسنا، ذخیره گاه زیست کره گنو با حدود ۴۳ هزار هکتار مساحت توسط کوه گنو احاطه شده؛ کوهستانی تک و مجزا که از خلیج فارس سر برافراشته و در ۳۰ کیلومتری شمال غربی بندرعباس در استان هرمزگان واقع شده است.

بنابر اطلاعات کمیسیون ملی یونسکو در ایران، این منطقه دارای تنوع بالای گونه های پرنده است که از گونه های شاخص آن میتوان به هما و تیهو اشاره نمود همینطور چشمه آب گرم منطقه محل زیست ماهی آفانیوس گینوئیس است.

از گونه های گیاهی این منطقه میتوان به گونه گیاهی آندمیک از قبیل مهر خوش، بادام وندلبو، پونه مظفریان و شاخ غزالی اشاره نمود همینطور بخش های پایین تر کوهستان دارای پوشش گیاهی پالئوتروپیکال شامل پرخ، آکاسیا چتری و کنار است.

از شاخص ترین پستانداران این منطقه حفاظت شده میتوان به قوچ و میش، کل و بز، آهو، گراز، کفتار، روباه معمولی، تشی، گرگ و خرگوش اشاره نمود همینطور در این منطقه میتوان انواع دوزیستان شامل وزغ بلوچی، وزغ بی گوش معمولی، وزغ سبز کرمان، قورباغه مردابی بلوچی و قورباغه مردابی را مشاهده کرد.

«گنو» نمونه ای از بوم سازگان کوهستانی است که همه کارکردها و ارزش های این نوع اکوسیستم های کلان را در گستره دشت های پیرامون خود به بارزترین شکل نشان داده است. این اکوسیستم در برخورد با دشت نه تنها عامل بروز تغییر و تحول در شرایط آب و هوایی و ایجاد شرایط مناسب در غنای فون و فلور منطقه شده بلکه زمینه ارتقا سطح فعالیتهای معیشتی و شکل گیری کانون های زیستی و مراکز جمعیتی را هم فراهم آورده است.

همچنین موقعیت جغرافیایی این کوهستان بگونه ای است که با وجود وابستگی به رشته کوه زاگرس پا به عرصه دشت های پهناور گرم جنوب می گذارد تا به موقعیت گذرگاهی برسد. کمتر کوهستانی وجود دارد که از همه این شرایط برخوردار باشد، بنابراین ذخیره گاه زیست کره گنو جدا از کارکردها و تاثیرات عام همه اکوسیستم های کوهستانی دارای خصوصیت های خاص و منحصر به فردی است که آنرا در بین گستره کوهستانی کشور بسیار برجسته می کند.

اکوسیستم کوهستانی گنو منشا نتایج اکولوژیک عمده ای در منطقه و بروز شرایط بیوکلیماتیک متفاوتی است که سیمای گیاهی آن با افزایش ارتفاع تغییر می کند همینطور به علت اینکه دارای شرایط بوم مرزی است از تنوع گیاهی قابل ملاحظه ای برخوردار می باشد.

به گزارش باغ من به نقل از ایسنا، در ایران ۱۳ ذخیره گاه زیست کره که شامل پارک های ملی، آثار طبیعی، پناهگاه های حیات وحش و مناطق حفاظت شده است در شبکه جهانی ذخیره گاه های یونسکو به ثبت رسیده و هدف از اعلام ذخیره گاه های زیست کره پیشگیری از تغییرات برگشت ناپذیر و بهره برداری ناپایدار از منابع طبیعی در عین احتیاج به بهره برداری از طبیعت باتوجه به رشد روزافزون جمعیت است که به یکی از تقسیم بندی های مهم حفاظتی جهان تبدیل گشته است. این ۱۳ ذخیره گاه شامل ذخیره گاه زیست کره دشت ارژن و دریاچه پریشان، ذخیره گاه زیست کره ارسباران، ذخیره گاه زیست کره گنو، ذخیره گاه زیست کره گلستان، ذخیره گاه زیست کره حرا، ذخیره گاه زیست کره کویر، ذخیره گاه زیست کره ارومیه، ذخیره گاه زیست کره میانکاله، ذخیره گاه زیست کره توران، ذخیره گاه زیست کره دنا، ذخیره گاه زیست کره تنگ صیاد و سبزکوه، ذخیره گاه زیست کره هامون و ذخیره گاه زیست کره کپه داغ است.

منبع: باغ من